Waarvoor zou ik uit onmacht nog betrachten?

Alle pogingen zijn gewist in werkelijkheid.

Er blijft weinig over. Niets wat ik nog

benaderen waag. Klapperend, stampvoetend

of op kousen, sussend. Ik probeer uit de vilten

leegheid van de dag, dit melkvaal licht

de kracht weg te trekken, er een kier van

opwinding te ontluchten maar elke vlucht

van de verbeelding is te krap; anderen

waren eerst. Ik trek een te kort dekbed

van wakende verwachting over de oren.

wacht ik, luister naar een gloednieuw

vermogen van de geest, waarmee ik

schrijven kan en schrijven. Alleen

de warmte nog, maar ook dat is te veil.

Onthaal, aandacht;  ik deel verlangen uit

in het kleed van klungelige verleiding.

bedoening waar ik mezelf mee help terwijl

het nooit zo was bedoeld. Ik dien, wil het

feest zijn van de fantasie, de uitbundigheid

van genoegen. Spinnend. Op de punt

van mijn tong, het kippenvel. Kijk mijn

handen, open; hier moet het weefsel

van de kring in aandacht uit vandaan

gerold, tot ontplooiing komen. Ogen voor

onszelf, gericht, wakend, alert op dreef

voor de loomheid,  gedempt in bewegingen

van vervoering. Dimmend dwars op

silhouetten van onverwachte

wendingen, scherm van bekoring.

Ik deel dwaasheid rond; neem het

maar aan als onbelangrijk. Schud

het hoofd, onthoud, zeg bij voorbaat

maar dat ik je ontlopen moet. Ontken

de aankomst maar van dit bericht.

Bewerk mijn schuchterheid met stilte,

uit het blikveld, weg. Maar onthoud.

(261107)