Democratie verdraagt geen armoede. Armoede verdraagt geen democratie. Welke van de twee is juist? Mijn god, wat een vraag. Het is nog vroeg moet u weten. Af en toe zit ik me nog wel eens op te winden als ik het nieuws bekijk. Gisteren nog. Deense spotprenten zijn het gesprek van de week. Ik heb ze eens bekeken en kwam tot de conclusie dat ik die ene over de maagdenschaarste de leukste vond. Die mening wordt vast gedeeld, maar niet door iedereen. Wat heet: men ziet er in bepaalde culturen geen been in om de brand in gebouwen te jagen vanwege deze prenten. Het zijn wel altijd de onbemiddelde figuren die het kwaadst zijn. Logisch natuurlijk: de kindjes die zelden speelgoed krijgen zijn het beteuterdst als blijkt dat sinterklaas niet bestaat. De verwende plofkoppen zoeken hun heil na deze ontdekking wel bij andere afgoden zoals een rijke pa. Mensen houden veel vol als het maar eindig is en er iets beters wacht. Er zijn twee redenen om aan religie te doen. De eerste is net genoemd: de belofte. De tweede is het bestrijden van leegte en verveling. Deze laatste vorm vindt in onze cultuur een goede voedingsbodem. Ik wind me niet alleen op over geweldadige geloofsbelijdenissen, maar ook over types als Femke Halsema. Dat staat daar te foeteren over het recht op vrije meningsuiting en dat onze premier een vuist moet maken... Los van het feit dat hij geen vuisten heeft is het een staaltje van kokerdenken waar de muzelmannen nog een punt aan kunnen zuigen. Ik kan nooit eens fijn partij kiezen. Zou het schelen als ik ook een God had? Dan stond Hij aan mijn kant en ik natuurlijk aan de zijne. En dan zou ik bozig zijn op iedereen die aan mijn zekerheden knaagde. Gelukkig weet ik niks zeker en heeft geen God mij nog gevonden. Ik laveer in domheid en geluk tussen wijsheid, hebberigheid en de wekker om zes uur. Geen land om voor te vechten, geen hoop om voor te leven en geen weet van de ellende. Ik geloof in mezelf. Toch eens wat mensen zoeken die dat ook doen.