 |
|
Zijn leven was nog niet voltooid. Meende hij zelf. |
| evamaria - 01:19 04-04-2017 |
|
|
Uit: verhalen over bejaardenzorg.
Zijn leven was nog niet voltooid. Meende hij zelf.
Raar voorval onlangs weer.
Ik hoorde het van Janneke.
Haar vriend Jip -77 - werd op za. middag met de ambulance naar de noodpoli, de spoedeisende hulp, van het reusachtige, torenhoge provinciale ziekenhuis gebracht. Hij was buiten gestruikeld en op zijn knie gevallen.
Omstanders schrokken van zijn pijnkreten. Daarom belden ze die dure ambulance. Ze dachten: er is iets gebroken, we durven hem niet te verplaatsen, een taxi, nee.
Op de noodpoli werd een foto gemaakt. Hij kreeg Diclofenac + verband. Toch nog veel pijn. Het hielp niet. Gejammer. Hij mocht een tijd daar op een brancard liggen in een kamertje. Rustte wat.
Diagnose: een gekneusde knie. Nauwe spijkerbroek moest weer aan. O, wat deed dat zeer. Gekreun. Daarna werd Jip op een taxi naar huis gezet. Om 22.00 op zaterdagavond. Hij protesteerde. Hij wilde een nacht blijven. Want naar huis? Hij woont alleen - dat legde hij uit - en kon niemand bereiken per telefoon. Hij probeerde in het ziekenhuis nog zijn vriendin Janneke te bellen maar die nam niet op. Was ze wel thuis? Later begreep hij het.
Want ..verkeerd nr. toetste hij in. Hij besefte in
alle verwarring en pijn niet dat hij op zijn mobieltje het nummer van 10 cijfers in moest toetsen. Hij gebruikte het stadsnummer waarmee hij Janneke alleen via zijn vaste telefoon kan bereiken. Zo uitgeput was hij. Haar voicemail
kon hij niet inspreken. En anderen.. dat lukte dus ook niet.
Nee, hij moest weg. Ze hadden geen bed voor hem.
De taxichauffeur droeg Jip haastig - zaterdagavond en druk - na een kort ritje van vijf minuten zijn huis binnen en legde hem gekleed - winterjas nog aan - op zijn bed. Daar lag hij een etmaal zonder eten of drinken. Plaste in een bloemvaas die gelukkig dichtbij stond. Hij kon zijn mobieltje niet vinden. Hij dacht dat het nog in het ziekenhuis lag. Daar vergeten. Veel later bleek het toch ergens in een van de vele jas/vest/broekzakken te zitten.
Maar hij kon toch niet zo blijven liggen, daar?
Wat ging er door zijn hoofd? Die film over die man die zijn eigen arm afsneed - vastgeklemd onder een rotsblok - om de bewoonde wereld te kunnen bereiken? Tegen de pijn in. Overleven. Snakken naar water. Naar vriendelijke stemmen, zachte handen. Iets tegen de pijn. Desnoods 112
bellen? Liever een vriend of vriendin.
Jip liet zich van het bed afzakken en kroop traag de 10 meter naar zijn vaste telefoon. Marteltocht. Hij wist zich op zijn bureaustoel te hijsen om de telefoon op tafel te grijpen. Een ander was doodgegaan? Hij niet. Hij wil erg
graag leven. Moest de Mount Everest beklimmen. Hij slaagde er nu wel in Janneke te bellen. Voorzichtig waarschuwde hij dat er een ongeluk was gebeurd en dat hij hulp nodig had.
Hij reed daarna op zijn bureaustoel - steppend met het goede been - en zette zijn voordeur op een kier voor Janneke. Poogde op die stoel naar de keukenkraan te rijden. Dorst. Water! Nee, lukte niet. Overal drempels. Een kleedje. Stoel brak. Made in China. Hij smakte op de
tegelvloer.
Toen Janneke in de avond kwam met een taxi - ze woont niet vlakbij - zat hij half buiten kennis in zijn huis op de bank. Bij de kraan kon hij niet komen, dat hoge aanrecht. Maar het was hem nog wel gelukt zich naar zijn lage zitbank te slepen. Op de kussens zat hij stil te wachten op hulp. Hij hangt niet graag het zielige slachtoffer uit. Hij wilde niet griezelig liggend op de vloer gevonden worden door haar.
Beetje warme soep, hij at nauwelijks. Wat drinken, een zware pijnstiller. Tramadol. (Alleen voor noodsituaties). Haar krukken, nee, daar had hij nog geen belangstelling voor. Jammeren van de pijn? Nee, dat deed hij niet meer. Een wit ingevallen gezicht. Verstild. Broos. De vrolijke mond verstrakt tot een strenge, stoïcijnse streep. Zijn altijd zo naar alles benieuwde ogen ver weg. Het duurde een paar uur voor de pil werkte en Jip weer een beetje begon te praten en te kijken en Janneke hem mocht aanraken om hem wat ruimere kleren aan te trekken. Ach, hij kreeg tenslotte weer iets van zijn gewone, levenslustige uiterlijk terug. Gelukkig had Janneke krukken en ook dat
Tramadol in huis. Een zwaar opiaat. Nog van een tijd geleden. Een kennelijk onervaren fysiotherapeut behandelde haar en had wegens de vage pijn in haar heup na een aantal sessies behulpzaam flink hard aan haar been getrokken om het heupgewricht meer ruimte te geven en zij kon daarna een paar vreselijke weken nachtenlang niet slapen, een gloeiende pook porde in haar heup, leek het. De gewone pijnstillers hielpen nauwelijks. Dat Tramadol - op telefonisch recept van de huisarts - begon wel al na een uurtje te werken. En nadat ze was uitgerust en wat kon gaan zoeken en advies inwinnen van bejaarden in haar buurt over een andere behandelaar met veel ervaring .. stelde die andere fysiotherapeut gelukkig de juiste
diagnose..het was erg verkeerd geweest aan het been te trekken, dat mag helemaal niet, vertelde hij haar verontwaardigd. Zo was een heup bursitus ontstaan of verergerd en die kon hij gelukkig wel snel behandelen met een Shockwave, na 10 minuten was die zware pijn toen al weg. Lopen ging meteen beter. Een paar maanden later mocht Janneke weer voorzichtig fietsen ook. En ze had nog Tramadol over.
Janneke kwebbelde: ze kon heel goed begrijpen hoe het is: als een knie zoveel pijn doet dat je niet op het been kunt staan.. Want dat had zij wat jaren geleden ook eens zo meegemaakt. Zo hulpeloos voelt dat, zeker als je dan geen krukken hebt. Al was zij toen jonger. Zij was ook naar
die noodpoli gebracht, diagnose was eveneens: een gekneusde knie, maar dat bleek later bij een fysio veel erger, totaal gescheurde kniekruisbanden. De fysio zag wel meteen wat het was. Het komt vaak voor en is simpel vast te stellen. Zij was een paar dagen nadat ze bij de poli was geweest maar ergens krukken gaan huren want ze kon echt niet op het been staan. Ze moest de krukken nog zelf komen halen met een taxi, eerst drie trappen af hinken, want ze verhuurden ze alleen aan de persoon zelf, werd over de telefoon beweerd. Haar voet was ook erg
opgezwollen en zwart geworden. De knie was nooit meer echt goed gekomen.
Op de noodpoli stond toen geen arts, wegens bezuinigingen,
alleen een assistent in een witte jas. Was het antwoord toen ze later kritiek gaf aan de poli. Daarom was een zo gewone diagnose verkeerd gesteld. Jammer.
Bij haar vriend Jip hielp het ook prima, dat opiaat. En hij was na een tijd ook heel blij met haar krukken.
Ma. ochtend werd Jip gebeld door het z.huis: kunt u komen, u heeft een breuk in de knieschijf, zagen wij, daar moet gips om. Een breuk in de knieschijf is zo pijnlijk dat
mensen er zelfs bewusteloos door kunnen raken. Staat op Internet.
Het gaat nu weer goed met hem. Vertelde Janneke. Voor het overige waren ze heel bekwaam en vriendelijk in het z.huis, vindt Jip. Drie weken het hele been keurig in het gips, daarna nog drie weken een praktische, lange spalk met latten. Hij ziet graag de zonnige kant. Zegt: "ik ben een gelukkig mens. Ik maak mijn geluk zelf. De merels zingen deze lente weer in mijn tuin." Hij is bang dat het hem kwalijk wordt genomen als hij de noodpoli kritiek geeft - dus dat doet hij niet. En die zes weken lang - hij kon maar een beetje lopen - kreeg hij gelukkig hulp van een paar mensen in de buurt. Boodschappen. Soms wat eten. En een kennis leende hem een rollator. Er is wel een ruilsysteem van hulp. Verder was het toch wel een dure toestand ..bijna E400 ambulance, eigen risico kwijt en erg hoge taxikosten steeds, vond hij.
Meteen nadat de spalk af mocht, vroeg Jip aan de behandelaar: mag ik nu weer fietsen? Ja, juist goed. Hij stapte direct op de fiets, dat ging niet best met een been dat zolang gefixeerd was, hij viel bijna om maar na een
beetje forceren en wat gekraak kon hij toch de knie weer buigen. Een opluchting ..weer fietsen, geen taxi meer nodig.
Dat lijden zo alleen in zijn huis, zo hulpeloos, had door de noodpoli toch voorkomen kunnen worden? Meende Janneke, boos. En..wat ..als Jip de tel. niet had kunnen bereiken? Dan was hij dood gegaan? Jip gaat zelden naar de dokter, alleen als het heel erg nodig is. Hij betaalt de
verzekeringspremie al jaren vnl. voor anderen.
Niet voor zichzelf. Hij misbruikt de zorg mogelijkheden echt niet. Babbelde Janneke verder. En als Jip echt pijn heeft maakt hij dat wel duidelijk door een hulpvraag. Die enkele keer dat hij eens een beroep doet op de zorg hier. Maar ja, er komen 100/130 mensen naar de noodpoli, elke
dag. Dat is te veel. En er zijn niet genoeg bedden.
Ach, wat een naar verhaal weer. Janneke is boos over de zorg die hij kreeg van de noodpoli. De mensen in de buurt vinden het ook niet netjes. Beangstigend. Het komt misschien wel vaker zo voor. Jip haalt zijn schouders maar op. Hij is wel wat gewend. In zijn jeugd werden amandelen geknipt en kiezen getrokken zonder verdoving.
Janneke is echt verontwaardigd. Geen bed voor iemand die zoveel pijn heeft. Dat kan. Niet genoeg bedden voor dit type noodgevallen. Dat is een bekend probleem, al jaren. Maar..ook nog dit...niet iemand mee sturen... want hij woont immers alleen en kon toch al bellend in het ziekenhuis niemand bereiken? Iemand die nog maar net bij kennis is en zo oud, bijna 80, die niet kan lopen, die protesteert dat dit zo niet kan, gewoon op een taxi zetten en dat is het?
Nu ja, Jip overleefde de spoedeisende hulp.
Het is maar bejaardenpraat. Al te vaak over ziektes en ongevallen. Dat hoort niet zo. Die verhalen. Met alle details, ook nog. Vreselijk. Is er niets leukers? Nederland heeft immers zowat de beste zorg ter wereld, wordt gezegd. Het is misschien maar een incident.
|
|
|
re: Zijn leven was nog niet voltooid. Meende hij z |
|
Reactie gegeven door evamaria - 16:40 06-04-2017 |
|
|
|
Milou, dank je. Herkenbaar pijnlijk..analoge ervaringen..dat is naar voor je geweest. Maar goed, de wil om te overleven en het taaie doorzetten en tenslotte wel hulp, dat is hier ook beschreven en het loopt goed af. De merels zingen weer.
|
|
re: Zijn leven was nog niet voltooid. Meende hij z |
|
Reactie gegeven door milou - 16:01 06-04-2017 |
|
|
|
Vlot geschreven, graag gelezen. Ik heb analoge ervaringen met nooddiensten, die vaak onderbemand traag en soms niet efficiënt.zijn. Pijn wordt maar al te dikwijls onderschat, en waar een goede pijnstiller wonderen doet, geeft men soms spul dat totaal ontoereikend is.
Herkenbaar pijnlijk.
vr grt
milou***
|
|
re: Zijn leven was nog niet voltooid. Meende hij z |
|
Reactie gegeven door evamaria - 15:10 06-04-2017 |
|
|
|
Henk, dank je voor je eerlijke commentaar. Ja, dit is jip-en-janneketaal. (Maar wel lange zinnen, af en toe). Het gaat in dit tekstje vooral om het signaleren.
Dus ik wil dat het snel te lezen en te begrijpen is voor velen.http://www.taalcanon.nl/vragen/begrijpelijke-taal-wat-is-dat/
Waarmee ik niet bedoel dat iedereen - altijd - zo moet schrijven. Soms vind ik dit wel een geschikte taal voor een bepaald onderwerp.
Ik heb over deze tekst wat aarzelingen: is het niet een te lang verhaal geworden omdat ik ook nog over de ervaringen van Janneke vertel? Is het te volgen zo voor een snelle lezer?
En is er genoeg aangeduid om wat empathie op te roepen? We leven nu eenmaal in een tijd van torenhoge flats en snelwegen en ik probeer hier een tekst uit die geschikt is voor internet en voor mensen met haast.
|
|
re: Zijn leven was nog niet voltooid. Meende hij z |
|
Reactie gegeven door Henk Gruys - 10:42 06-04-2017 |
|
|
|
Dit is aan mij niet besteed, hoor. Wat een onbeholpen verteltrant, evamaria. Het lijkt wel een schoolopstel.
Meer kan ik er niet van maken, het spijt mij.
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
