Een Afspraak (slot)

Een tijdlang spraken ze niet, alsof wat er nog gezegd had kunnen worden, was gedaan en meerdere malen, in hun huwelijk dat zich al vijftig jaar van irritatie naar onverschilligheid voortsleepte.
– Na een scherpe bocht zagen ze dat de weg sterk begon op te lopen. Toch was er in de hele omgeving geen brug of een water te bekennen.
    "Wat is dat nu weer?" klaagde de vrouw; "we lopen maar en we lopen maar... ik met mijn zere voet, wat eigenlijk helemaal niet mag, en er is nergens meer een boerderij. – Ik zeg je nogmaals: dat we te laat uit de bus zijn gestapt. Daarom dwalen we nu.Ik ben hier beslist nog nooit geweest. Nog nooit. En ik heb altijd gelijk, dat weet je. "
    De man antwoordde niet; nors en onwillig liep een paar passen achter haar. Hij zag dat het verband weer was losgeraakt, en zij een witte spiraal van een halve meter achter zich aan trok. Die rolde af en toe voor zijn voeten. Hij dacht: als ik op die losse sliert ga staan, en zij verzet net haar been, dan valt zij plat op haar gezicht.
    "Help eens even," zei de vrouw, "maak dat verband weer eens in orde. Want dat doe je steeds niet goed, en daarom gaat het los." Ze hielden halt en de man knielde om de pleisters weer vast te plakken. –
    Toen ze bovenop de weghelling waren zagen ze dat deze weg eigenlijk dood liep. Aan het eind stond een kleine, halfverzakte molen op een stenen onderbouw dwars, met een boogpoort in het midden, afgesloten met een zware houten deur. Ondoordringbare bosjes en water aan weerszijden.
    "Zie je nou wel?" zei de vrouw, "geef toe dat we hier nog nooit zijn geweest, ik zei het je. We zullen nu weer helemaal terug moeten. Naar de bushalte."
    De man zweeg, hij duwde aan de poort, maar er was geen beweging in te krijgen, daarna blikte hij omhoog naar de molen. De ruwe bonkige stenen lagen meest los en de rieten kap was gedeeltelijk ingestort tot een massa grauwe sprieten. Naast de poort stond een scheef arduinen zuiltje met een ronde opening aan de bovenkant. De man dacht dat daar een klok in gezeten had. Er was geen binnenwerk meer; in de verroeste klokkast lag alleen een gekreukeld tempozakdoekje en een blinkend vijftig centsstuk. De man pakte de munt, bekeek hem even en stak hem in zijn zak.
    "Nou, dat heb je weer subliem geregeld, Sijgie." –
    "Geef mij de schuld maar. Mijn zere been doet al de hele tijd vreselijk pijn, doordat we veel te lang hebben gelopen. En nu zullen we zelfs weer helemaal terug moeten, Ap, helemaal terug; er zit niks anders op. Weer naar de bushalte waar we uitgestapt zijn! Ik zei het je toch? Maar jij luistert nooit!Omdat je altijd zo eigenwijs bent als de pest."
    De man bleef heen en weer lopen, alsof hij daardoor het gejeremieer van de vrouw minder hoefde te horen. Hij keek steeds naar rechts,naar die hellende afgrond met dat groen en die gele bloemenzee onder het immense blauw van de hemel, – waardoor de weiden anders leken dan het gewone landschap thuis, eigenaardig en verder weg.
    Hij kreeg de drang om Sijgie hier alleen achter te laten, en zelf weg te hollen. "Kan ze in haar eentje van het uitzicht genieten." Bitter sarcasme steeg op; hij had al veel te lang gemopperd en kwalijk humeur verdragen; en als zij het dan allemaal zo goed wist, dan moest zij dat ook zelf maar in praktijk brengen. Als hij haar gewoon zou achterlaten. Maar niet in ernst natuurlijk. – Nu ja, nòg niet – of misschien hooguit een uurtje, om haar schrik aan te jagen, dan zou zij misschien wel redelijker en aardiger tegen hem worden. Het was een lang gekoesterde gedachte, die uit zijn cocon brak. Ja als hij dat nu eens ging doen! Weglopen. En over een uur terugkomen. Dan zou ze wel ergens op de weg te vinden zijn, achtergebleven, en haar lesje hebben geleerd.
    En opeens lachte hij baldadig. We kunnen niet verder? Dat dacht je maar! Hij had een zijpad ontdekt, een pad dat begon naast de weg, een pad dat ongeveer in de looprichting van de weg liep, maar dan afdaalde. – Hij stapte over de grasrand en begon het af te lopen, zonder zich verder om haar te bekommeren. Hij hoorde haar iets roepen, van: Ap, wat doe je nou! Ap!" Maar hij keek niet eens meer om. Dat Sijg, ben zo terug! dacht hij.
    De eerste meters ging het weinig naar beneden, maar allengs werd het pad steiler. Langs de zijkanten lagen ruwe brokken baksteen, met cement er nog aan; sommige beroet als van oude schoorstenen. De restanten van de boerderijen dacht hij; misschien was die van Annie ook wel weg. De afspraak vergeten we, of die doen we over tien jaar, haha!
    Hij maakte soms dartele sprongen; het leek wel of hij zweefde. Wat ga ik hard! dacht hij; en dat voor iemand die al in geen dertig jaar meer aan sport heeft gedaan! Maar ik ben het niet verleerd. Dit is de verrassing, zodra je kiest voor de Grote Bevrijding! Hij had het gevoel de juiste beslissing te hebben genomen. Of sterker dat dit de enig juiste beslissing was in zijn hele leven. Je eigen pad kiezen! Dat had hij al veel eerder moeten doen.
    Hij ging steeds sneller naar beneden. Op zijn kale hoofd brandde de zon zomers heet. Aan zijn rechter zijde bloeiden immense velden met koolzaad, waardoor alles geel leek te kleuren, – maar hij, hij sprong voort langs het vaalrode puin aan de kant. Het pad werd nog steiler, en de stenen talrijker en groter; ook in het midden lagen zij.
    – Toen, zonder dat hij er iets tegen kon doen, bleef zijn schoen achter een zwaar obstakel hangen en klapte hij in volle snelheid voorover. Geen tikje alsof je je hoofd stootte, maar een immense, krakende klap tegen zijn schedel en kaken.
    Een wijd wit licht scheen erbij te horen; hierna viel hij vredig in slaap.

Hoog bovenaan de helling was de vrouw blijven staan en keek, de hand boven de ogen, naar de man die dwars over het pad lag. Nog even leek het of zij probeerde het pad met de stenen af te dalen, maar bevond dit voor haar handicap toch veel te zwaar en te gevaarlijk.

Niets bewoog meer nu. En geen enkel geluid was er in de wijde omtrek te horen.