Hoofdmenu
    Hoofdpagina
    Gedichten
    Auteurs
    Zoeken
    Reacties
    Insturen
    Voorwaarden
    Greencard
    Contact

  Inloggen
 

  Registreren
  Wachtwoord vergeten

  Laatste 35 reacties
 
re: FEESTDiotheC...
re: Lezenwietewu...
re: Lezenwietewu...
re: FEESTSoit
re: FEESTSoit
re: vegannis...MirandaMei
re: FEESTMirandaMei
re: InktDiotheC...
re: Pasen aa...Tsila
re: Inktwijnand
re: vegannis...Erik Le...
re: vegannis...Mr.Deuce
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktBuigt
re: Inktcoolbur...
re: InktDiotheC...
re: Inktwijnand
re: Inktcoolbur...
re: Inktwijnand
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: (G)razen...coolbur...
re: Spokencoolbur...
re: De geur ...Claudel...
re: SpokenClaudel...
re: vegannis...Erik Le...
re: [30-007]...Claudel...
re: Morsewijnand
re: Herderst...coolbur...
re: Nimfomaniakcoolbur...
re: Brozen d...MirandaMei
 Meer reacties

  Laatste 25 gedichten
 
Inktcoolbur...
vegannisatieErik Le...
The African ...Claudel...
Licence to k...Claudel...
I wanna be y...Claudel...
Waar is Stev...Claudel...
alweer bijna...DiotheC...
Con-textdegon valk
Stop de tijd !!Claudel...
Tattoo you Claudel...
Zo'n dagDiotheC...
Een HuisHenk Gruys
herfst 2019augusta
FEESTSoit
Filosoof in ...Claudel...
bewegingenErik Le...
dubbellevenErik Le...
Claude Money?Claudel...
Brothers in ...Claudel...
Beast of bur...Claudel...
VogelsMarkeR
SleutelsHenk Gruys
Renee, remem...Claudel...
ViltjeSoit
Adem voor ad...seline168
 Meer gedichten
Een getekende middag - (slot)
 Henk Gruys - 15:56 21-01-2016 Stuur e-mail  Profiel bekijken van Henk Gruys  Bekijk statistieken van dit gedicht 

Een getekende middag - (slot)

Er bleef iets tussen ons in hangen in de vier of vijf meter die we van elkaar gescheiden waren, iets onbenoembaars dat mij niet aanstond. Ik wilde haar echter geen verwijten maken; ik zocht naar vragen, maar de woorden kwamen mij niet te binnen. Ik stond op liep langzaam op haar toe, legde mijn beide handen licht op haar schouders waarbij ik probeerde haar recht in de ogen te kijken. Maar ze leek hierover verwonderd, ontworstelde zich ongeveer aan mijn poging en deed een pas achteruit.
    "Wat is er nu ineens? Wil je me dan niet meer zien? Het afgelopen weekend was je ook al niet thuis. Alweer niet."
    Ze hield de blik afgewend en zei: "Ik wil alleen even rust, ik moet een tijdje rustig kunnen nadenken, een paar dagen, of paar weken..."
"Nadenken..?" (Wat had dat te betekenen?)
    "Nu ja, ik ben van plan hier vandaan te gaan, van deze kamer af, het bevalt mij hier niet, bevalt me überhaupt niet in deze stad... En daarom wil ik weer bij mijn moeder gaan wonen."
    "Bij je moeder? Ga je terug naar je moeder in Wageningen? Werkelijk?"
    Ik moet een onthutste indruk hebben gemaakt; maar zolang ze geen verklaring gaf....
    "En dat vertel je me nu zo maar even? Luister, als je hier weg wil zal ik dat natuurlijk proberen te begrijpen en je helpen zoveel ik kan, maar dat hadden we toch eerst wel even kunnen bespreken? We hebben toch een relatie? Vind jij wegggaan dan belangrijker?"
    "Ik weet niet wat ik moet antwoorden op die vragen. Maar wil je nu er alsjeblieft over ophouden en mij even rust te gunnen?"
    Het leek of ze wou zeggen dat zulke dingen nu eenmaal gebeuren en het het beste was als ik daar wat begrip voor had.

– Ik voelde mij onhandig; – tot eigen schande en nadeel, maar ik was door haar mededeling compleet overvallen en had de juiste tegenhouding niet kunnen vinden. Ik wist maar al te goed dat die aangekondigde verhuizing meer betekende voor ons samenzijn dan een simpele verplaatsing alleen. Zij moest hier al langer mee hebben rondgelopen.
    "Je houdt dus niet meer van mij?"
    "Jij hebt nergens schuld aan, echt niet, maar ik wil dat je me mij wat meer tijd geeft om na te denken... "
    Wat kon er gebeurd zijn, dacht ik, wat heb ik de laatste weken verkeerd gedaan? Ben ik de laatste tijd bezig geweest mijn eigen glazen in te gooien, zonder dat ik me daarvan bewust was? Ik keek steeds naar haar, volgde automatisch haar bewegingen terwijl ze met het textiel door de kamer liep en weer terug, kasten opende. Er moest iets zijn voorgevallen... maar wat...
    Ik verbleef nog een kwartier, zonder dat wij beiden veel zeiden; zij bij de tafel met de kleren en handdoeken en ik op de bank. Ik voelde mij lamgeslagen.
    Gaandeweg leek zij mijn aanwezigheid onprettig te vinden, door te zwijgen en mij niet meer van repliek te dienen, maar het kon net zo goed zijn dat ik mij dat inbeeldde.
    Ook ik zweeg tenslotte, door de onmacht nog in gesprek te geraken.
    Ten lange leste stond ik op, slaagde erin een lichte tegenzin te overwinnen en haar een vluchtige kus te geven; daarna liep ik zonder om te zien de deur uit en het portaal door.
    Mijn hersens tolden nog na terwijl ik de trappen afliep. Het faliekante einde dat ik in stilte wel eens had gefantaseerd, was waarheid geworden. Het einde van een liefde van twee maanden, – kortom van alles. Hoe was het mogelijk!
    Het zou toch niet... die man die daarnet de deur uitkwam... Maar dat leek onmogelijk. Mijn op hol geslagen fantasie. Er woonden meer mensen in die appartementen dan alleen zij.     Haatte ik haar nu? Ik wist het niet. Het was een donker, leeg gevoel. Toch hield ik ook nog steeds van haar, dat wist ik zeker. Ja, nog steeds, en dat maakte het erger, veel erger.
    Maar afgelopen was het niettemin. Als een schuw dier glipte zij nu weg. Terug naar haar moeder. Ik had haar mijn liefde gegeven, eerlijk (hóe kwetsbaar was dat...) en plotseling, nietsvermoedend werd ik in deze onverwachte ontwikkeling ondergedompeld. Ook al leek het niet dat er een ander in het spel was, – zij liet mij nu, adorabel als altijd, toch zomaar in de steek.
    Maar wat had ik dan moeten doen...
    Ik zag ons beiden weer, bij een zandpad aan een bosrand in Overijssel, de zon was nog niet onder, ik maakte een foto, en opeens kwam deze plaats mij zo mateloos eenzaam voor, zo eindeloos verlaten in dat late zonlicht, dat ik er bang van werd. Pas toen ik mij weer bij Elize had aangesloten, verdween dat. Ik gaf haar een arm, voelde de warmte van haar lichaam, en zij leek verrast door mijn gedrag.

In de straat, waar mijn auto naast de stoep stond met een papier TE KOOP achter de zijruiten, waardoor hij meer dan ooit een armoedige indruk maakte, waren twee jongetjes aan het voetballen. Opeens belandde hun bal van grote hoogte op het dak van mijn auto met een blikkerige klap en stuiterde daarna op de stoep voor mijn voeten. Misschien zat er nu een deuk in het dak, maar ik zei niets, gaf de bal rustig een schop terug naar de jongens die stonden te wachten.
    In huis gekomen, ging ik direct op het bed liggen. Alle deuren liet ik open. Een deken trok ik slordig over mij heen; nog steeds had ik het koud.
    Afgelopen was het. Onherstelbaar. Ik wilde niet meer denken, nergens aan. Maar ontelbare malen achtereen bleef deze laatste ontmoeting door mijn gedachten trekken.
    Er kwam na een half uur toch iets van een sluimering over mij. Vanonder de brug waarop ik stond zag ik drie zeer grote zwanen voorbij zwemmen. Ze waren van een verbijsterende witheid. "Kijk," zei Elize die naast mij stond, "ze hebben er genoeg van, van alles hier, die zwanen zoeken het open water, dat doen zwanen altijd."
    "Hoe kom je dáárbij?" vroeg ik, "jij hebt toch helemaal niet zoveel kennis van de natuur?"
    "Dat heb ik gelezen," zei ze. "Kijk daar maar."
    Ik zag dat het water inderdaad op een veel breder binnenmeer verderop aansloot. Opeens klapperden ze met hun vleugels alsof ze wilden opvliegen. Ze moesten geschrokken zijn omdat er langs de oever een man stond. Hij had een gebreid mutsje met Noors patroon, zwart of donkerblauw op zijn hoofd en een kaki pak aan. Opeens stapte hij plompverloren het water in. Dat was daar niet diep, het kwam niet hoger dan zijn onderbenen.
    Maar hij waadde verder en het reikte al gauw tot aan zijn borst. Wind was er niet, golfjes ontstonden alleen om hem heen. Al dat water deed me rillen van kou, maar hij liep weer onverstoorbaar door, steeds meer van de kant. Toen werd het zo diep dat alleen zijn Noorse hoofddeksel was te zien; zijn gezicht was al onder water verdwenen. Ik gaf een kreet om hem te waarschuwen, toen ik zag dat ook de top van zijn muts onder water was geraakt. Nog slechts een paar dikke, gekleurde luchtbellen dreven er. En daarna niets meer.
    Ik keerde mij half om naar Elize.
    Wat was zij veranderd! Haar gezicht vertoonde een maximum aan spierspanning, alsof ze een zeer zwaar gewicht moest optillen.
    Maar zij zei niets, hield zich afgewend en had de ogen dichtgeknepen. Zij leek het beklagenswaardige einde van de ongelukkige man niet te kunnen aanzien. Maar het kon ook zijn uit machteloosheid dat zij hem niet van zijn daad had kunnen weerhouden.

Reactie insturen
Graag eerst...

Inloggen of Registreren
Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door Henk Gruys - 15:54 23-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Juist! Bedankt, evamaria. Is gecorrigeerd.

re: Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door evamaria - 14:35 23-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Vindt jij wegggaan dan belangrijker?" -- vind

Met interesse gelezen.

re: Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door DiotheCilany - 20:29 22-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
excuses Henkie; had twee keer op zelfde verhaal geklikt. Alzheimer Light, denk ik

Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door Henk Gruys - 17:18 22-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Dit verhaal is ingezonden op 20 en 21 januari 2016, in twee delen. Eerder niet.

re: Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door DiotheCilany - 18:12 21-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
oeps vautje


re: Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door DiotheCilany - 18:10 21-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
maar waarom 2x hetzelfde verhaal inzenden; tikkeltje overdreven

re: Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door Henk Gruys - 17:36 21-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Helaas, Diootje, kan ik aan je vriendelijke aanwijzing geen gevolg geven. Ik heb nog een hele stapel van zulke prachtige verhalen; en je zult dus nog geruime tijd met je tanden moeten blijven knarsen. Slecht voor je gezondheid, en voor je tanden, (als je die tenminste nog hebt).

re: Een getekende middag - (slot)
Reactie gegeven door DiotheCilany - 17:06 21-01-2016 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
1x is meer dan genoeg Henkie


De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
2006-2024 © Bizway - BTW nr. NL821748014.B01 - KvK 28086287