Hoofdmenu
    Hoofdpagina
    Gedichten
    Auteurs
    Zoeken
    Reacties
    Insturen
    Voorwaarden
    Greencard
    Contact

  Inloggen
 

  Registreren
  Wachtwoord vergeten

  Laatste 35 reacties
 
re: FEESTDiotheC...
re: Lezenwietewu...
re: Lezenwietewu...
re: FEESTSoit
re: FEESTSoit
re: vegannis...MirandaMei
re: FEESTMirandaMei
re: InktDiotheC...
re: Pasen aa...Tsila
re: Inktwijnand
re: vegannis...Erik Le...
re: vegannis...Mr.Deuce
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktBuigt
re: Inktcoolbur...
re: InktDiotheC...
re: Inktwijnand
re: Inktcoolbur...
re: Inktwijnand
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: (G)razen...coolbur...
re: Spokencoolbur...
re: De geur ...Claudel...
re: SpokenClaudel...
re: vegannis...Erik Le...
re: [30-007]...Claudel...
re: Morsewijnand
re: Herderst...coolbur...
re: Nimfomaniakcoolbur...
re: Brozen d...MirandaMei
 Meer reacties

  Laatste 25 gedichten
 
Inktcoolbur...
vegannisatieErik Le...
The African ...Claudel...
Licence to k...Claudel...
I wanna be y...Claudel...
Waar is Stev...Claudel...
alweer bijna...DiotheC...
Con-textdegon valk
Stop de tijd !!Claudel...
Tattoo you Claudel...
Zo'n dagDiotheC...
Een HuisHenk Gruys
herfst 2019augusta
FEESTSoit
Filosoof in ...Claudel...
bewegingenErik Le...
dubbellevenErik Le...
Claude Money?Claudel...
Brothers in ...Claudel...
Beast of bur...Claudel...
VogelsMarkeR
SleutelsHenk Gruys
Renee, remem...Claudel...
ViltjeSoit
Adem voor ad...seline168
 Meer gedichten
De heilige Sebastiaan
 Carogna - 10:57 08-11-2006 Stuur e-mail  Profiel bekijken van Carogna  Bekijk statistieken van dit gedicht 

De heilige Sebastiaan

Het bleek een saaie rip-off van een oude film, maar nu hij eenmaal begonnen was, moest P tot het einde blijven kijken. Waarschijnlijk was hij, als hij niet aan regels van fatsoen gebonden zou zijn, al lang opgestaan en weggelopen. Over het algemeen was P extreem kieskeurig als het ging om het gaan bekijken van films of andere voorstellingen. Als er maar een kleine twijfel bestond aangaande de kwaliteit, besloot hij het zekere voor het onzekere te nemen en bleef hij veilig thuis, waar hij iedere  televisiegids doorspitte om zich niet onbewust in de vingers te snijden door het tot het einde moeten kijken van slechte programma's.

P had zich in een vlaag van onoplettendheid vals laten voorlichten, of was per ongeluk de verkeerde zaal in gelopen;  in elk geval zat hij de film waarvan de clou al na een half uur duidelijk was, en die zo slecht geacteerd werd dat P het kijken ernaar ervoer als een ware marteling, tot het einde uit. Zelfs de aftiteling bezat dusdanig beroerd lettertype dat deze met recht gezien kon worden als een belediging naar de lezer ervan.

Hij stond op, de kramp uit zijn benen schuddend en verliet het theater. Uiteraard pas nadat hij zich ervan verzekerd had dat er geen scènes meer zouden komen. Hij kon zich niet voorstellen in wat voor gemoedstoestand hij terecht zou komen, als hij later in een krant zou lezen dat de toegevoegde scène een waar meesterwerk bleek.

Buiten deed de zon hem meer dan goed. P was gek op de zon. Daarnaast was P was een zeer zorgvuldig mens. Dit was aan heel zijn manier van doen te zien. Al zijn bewegingen waren perfecte cycli van goed gecoördineerde reacties op alle op dat moment relevante factoren. Hij wist dat als hij zijn sigaret naar de lippen bracht en de rook ervan inhaleerde om weer uit te blazen met de fijnzinnigheid van een kunstenaar, hij een toonbeeld moest zijn van esthetische hoogklasse. Zij die hem daar op zijn manier over dat plein zagen lopen, moesten wel onder de indruk zijn van de beschaafdheid waarmee hij boven alles uitsteeg. Natuurlijk kon hij dit besef niet hardop uitspreken, of verifiëren door bijvoorbeeld om te kijken. Men zou het kunnen opvatten als een daad van hoogmoed, en in het ergste geval onzekerheid. Hij was geen van beide. Hij was zich bewust van zijn positie. Hoog boven het volk verheven.

De zon deed hem afdwalen naar verre oorden, die hij in zijn jeugd meerdere malen bezocht heeft en waarvan hij de herinneringen koesterde als waren het zijn kinderen. Zelf heeft P nooit kinderen heeft mogen krijgen. Zelfs de techniek waarmee ze verwekt zouden worden was hem onbekend. Hij was de eeuwige vrijgezel, en bezat de charme die daarmee gepaard gaat. Het sierde hem.

Hij besloot honger te krijgen en zonder het te beseffen was hij al onderweg naar brasserie de Harlekijn, waarvan hij wist dat ze er voortreffelijke broodjes tartaar serveerden. Twee maal eerder heeft hij uit nieuwsgierigheid er andere consumpties proberen te nuttigen. Maar beide keren liep dat uit op een catastrofe. Eenmaal waren de kroketten niet van de krokantheid die het merk ervan waarborgde. Andermaal was de omelet zo slecht gegarneerd, dat hij moest concluderen dat de kok niet over een zuiver oog beschikte. De zogenaamde op Russische wijze bereidde omelet bezat een barbaarse gruwelijkheid waardoor P zich genoodzaakt voelde de kok te vragen of hij überhaupt wel eens in Rusland een omelet gegeten had. De omeletten in Minsk waren, verduidelijkte P, van een kwalitatief zo hoge klasse dat hetgeen hij op het bord voor hem zag, niet anders omschreven kon worden dan ondergeschikt voer. De kok was woest weggelopen. P besloot dat hij zich voortaan niet meer zou stoten aan deze steen, en bestelde daarom voortaan altijd een broodje tartaar. Zo ook deze donderdagmiddag.

Het was erg rustig in de Harlekijn, iets dat P altijd wel op zijn gemak deed voelen. Terwijl de Japanse volksliederen die op het zoals altijd juiste volume uit de onzichtbaar geplaatste luidsprekers de ambiance van de brasserie kleurde zocht P naar de perfecte formulering om zijn bestelling aan te kondigen. De jongedame van de bediening kwam aan zijn tafeltje, nam de bestelling op en bewoog zich enigszins uit evenwicht terug naar de keuken. P kon het haar vergeven. Hij was per slot van rekening geen monster. Wel had hij waargenomen dat er een grote schoonheid schuilging onder het uniform van de jongedame.

Soms, als hij ‘s nachts op de sofa zat, fantaseerde hij van meisjes met zulke lichamen. Hoe ze aan zouden voelen als hij met zijn vingertoppen een spoor van kippenvel achterliet op de naakte huid. Ergens betreurde hij het dat hij geen reële referentie bezat, waaraan hij bepaalde details kon ontlenen. P was namelijk in al de vijftig jaar van zijn leven nog nooit intiem geweest met een medemens. Niet dat hij dit als een groot gemis ervoer, maar weten hoe een vrouwenhuid in het echt aanvoelde kon hij niet. Hij wist precies hoe ze eruit zagen. Veel en kritisch heeft hij ze bekeken. Een collectie, van alle in dertig jaar verzamelde documentatie, bevond zich bij hem thuis op zolder. Het waren zijn archieven, zijn bijna heilige boeken. Tijdens de schilderles zorgde hij ervoor dat hij een prima zicht had op de naakte modellen die, zo wilde het lot, altijd meisjes waren. Een paar keer overwoog hij, zo een meisje aan te bieden om, uiteraard tegen betaling, een paar uur per dag bij hem thuis model te komen staan, om de studieresultaten te bevorderen. Nooit heeft hij het echt gedurfd. In zijn fantasieën daarentegen, waren er al een dozijn van die wilde dingen bij hem over de vloer gekomen. Als slangen kronkelden ze over het hoogpolig tapijt. Die jonge pootjes van ze zo wijd mogelijk gespreid. En hij stond boven ze, als een generaal. Zijn bloed kolkte. De warmte waarmee hij over ze heen kwam deed hem.....

Met een klap zette de serveerster het bord met daarop het broodje tartaar op  tafel. De ruwe verstoring van het evenwicht bracht een schok teweeg in het interne van P. Verontwaardigd keek hij haar aan en vroeg haar of ze het noodzakelijk achtte de bestelling met zulk geweld op tafel te plaatsen. Voor hij het besefte, vermoedelijk als gevolg van de schok, hoorde hij zichzelf mededelen dat ze het goed kon maken door ter plekke haar uniform uit te trekken. Het antwoord van haar kant was dat hij dood kon vallen, iets dat hij geenszins van plan was. De slet verdween luid scheldend de keuken in en P was blij dat hij op dat moment de enige klant in de zaak was. Het bracht hem volledig van zijn à propos. Hij nam een hap van het broodje, maar het smaakte hem niet meer. Het was ronduit smerig, in tegenstelling tot de broodjes tartaar die hij gewend was van de Harlekijn. P was pisnijdig. Hij besloot dat dit de laatste keer was dat hij zijn voeten over de drempel van dit etablissement had gezet, maar realiseerde zich daarbij niet dat hij, om de zaak weer te verlaten, zijn voeten noodzakelijkerwijs over de drempel moest bewegen. Maar dat was zorg voor later. Nooit meer zou hij de beledigingen aanhoren die ze hier zo openlijk ten toon spreiden. Al zou hij door de hel moeten gaan van eeuwig onsmakelijke gerechten eten, hier kwam hij nooit weer. En dat krengetje, dat loeder, die trut, haar zouden ze aan palen moeten spiesen. Haar ingewanden zouden zo ver mogelijk uit haar lichaam getrokken moeten worden, zonder dat ze ervan gescheiden zou zijn.

De eigenaar, een broodmagere sodomiet  kwam de keuken uit en liep op P af. P legde hem uit dat hij het broodje, omdat hij er al van gegeten heeft, in zijn totaal moest nuttigen, en uiteraard bereid was ervoor te betalen.  De rood aangelopen eigenaar was in alle staten, en sommeerde P de zaak te verlaten. Het broodje kon hij meenemen en betalen hoefde niet. Terwijl P de zaak uitliep hoorde hij zeggen dat hij niet meer terug hoefde te komen, iets dat P al eerder besefte. P draaide zich voor de laatste maal om, hij wilde nog iets zeggen. Maar plots besefte hij zich iets.

De rust keerde terug in hem en zo liep hij de straat op. Nu hij de stabiliteit zelve geworden was, kwam de levendige en chaotische wanorde van de drukke stad vermakelijk op hem over. Hij wilde  terug naar huis. Op weg naar de trein kon hij het niet nalaten een van de Japanse deuntjes uit de Harlekijn te neuriën. In een zeer kort moment zag hij hoe die hoer uit de Harlekijn op haar kamertje achterbleef, terwijl een ziekeling van zeker honderdtachtig kilo van haar wegliep, omdat hij net uit een psychose was ontwaakt, waarin hij met een voorhamer in de rechterhand en een koevoet in de linker haar had aangezien voor een levensbedreigende factor.

Naarmate P het station naderde voelde hij het verlangen groeien om op de sofa bij hem thuis een sigaret te roken. Hij woonde zelf niet in de grote stad omdat hij zich zeker verliezen zou in de drukte en de chaos ervan. Als er iets was dat hij niet zou willen was het wel zichzelf verliezen. De trein stond al te wachten op het perron, dit tot groot genoegen van P. Daar hij het prijsverschil tussen de eerste en de tweede klas niet in overeenstemming vond komen met het verschil in luxe, nam hij plaats in de laatst genoemde. Hij stak een nieuwe sigaret op en blies de rook met een niet te evenaren flair de coupe in. P kon intens genieten van zijn eigen manier van doen. Als hij niet beter zou weten zou hij gedacht kunnen hebben dat het hier ging om narcisme.

Vlak voordat de conducteur het lang verwachte fluitsignaal liet horen, kwam er een jongedame tegenover hem zitten. Zij was duidelijk van een ander kaliber dan het bedienend personeel uit de Harlekijn. Dit exemplaar bezat een perfectie die zeer zeldzaam is bij meisjes in het algemeen. De lichte schok waarmee de trein in beweging kwam, bracht een trilling teweeg in haar borstjes. Haar gezichtje was van een schoonheid die hij herkende als het vertrouwde dat ook in het gezicht van zijn moeder aanwezig was. Nu P beter keek zag hij dat ze fysiek iets weg had van zijn moeder. Zo erg zelfs dat de uitdrukking "als twee druppels water" van toepassing zou kunnen zijn.

Nu moeten we weten dat de moeder van P dertig jaar geleden overleed aan een ziekte waarvan de naam uit slechts een letter bestond, welke letter dat was wist hij niet meer. En dat ze hem niets meer nagelaten heeft dan een vergeelde foto en een portret in houtskool.

Het meisje begon te blozen, maar waarom? Was het omdat hij haar aankeek? Was dit meisje gecharmeerd van P? Hij moest toegeven dat het hem aangenaam verraste. Een prachtige jonge vrouw van nog geen dertig jaar kreeg rode blosjes op de wangen omdat hij haar aankeek. Het werd warm in zijn onderlichaam, en tot overmaat van ramp sprak ze hem aan. Met dezelfde stem als van zijn moeder vroeg ze hem of hij van Botticelli kende. Ze sprak keurig en beleefd, een waar voorbeeld voor alle meisjes van haar leeftijd. Hij antwoordde bescheiden, waarop zij vroeg of hij ook van de schilder hield.

Botticelli, hoe wist dit meisje dat hij van hem hield. Zijn moeder liet hem altijd prenten zien. De geboorte van Venus, zei ze. Het tintelde in zijn hoofd. Voor hij het beseffen kon, waren ze in een diepgaand gesprek over de meester magiër van het pigment verwikkeld. De trein reed, stopte, reed verder en stopte om weer verder te rijden. Plots stond ze op en verontschuldigde zich. De trein naderde het station waar ze eruit moest, en Peggy gaf beleefd een hand bij het afscheid.

P zag haar staan in een schelp, terwijl het schuim der zee in zijn lippen beet. Ook hij stond op omdat hij bemerkte dat de trein zijn station al een half uur eerder voorbij gereden was. Peggy moest erom lachen, en nodigde hem uit om bij haar thuis Botticelli te bestuderen. Zijn hart schoot hem in de keel, en even dacht hij de zelfbeheersing te verliezen. Mompelend gaf hij positief antwoord op de vraag, en waren ze op weg naar het huis van Peggy.

In gedachten zag hij hoe ze geheel naakt een aantal voorstellingen die hij kende uit werken van Botticelli imiteerde. Hij zou haar teder kussen en er voor het eerst achter komen hoe de vrouwenhuid daadwerkelijk aanvoelde. Hij zou haar de wereld van de feilloosheid en het esthetische leren. Zij zou hem de liefde van het vlees leren. Ze zouden het meest zuivere koppel uit de geschiedenis worden, en zo de geschiedenis ingaan.

Haar voordeur opende zich en de zoete geur die daardoor vrijkwam had een bedwelmende uitwerking op hem. De trap waarop hij achter haar aanliep was een repeterende belofte. Haar hypnotiserende wiegende billen leidden hem naar hoger gelegen vlakten. De ervaringen die hij opdeed waren hem totaal nieuw, en voor het eerst in zijn leven liet hij zich meeslepen. Hij verloor de controle en een gevoel van vrijheid maakte zich meester  over hem.

Boven aangekomen aanschouwde hij haar smaakvol ingerichte kamer. Grote posters van Mategna en Bellini hingen boven de bank en eettafel en goed gevulde boekenkasten vulden ruim twee wanden van de kamer. P nam plaats op de bank onder de Mategna. Hij vond er geen televisie en ook aan een stereo-installatie. ontbrak het. Het was P nu duidelijk, hij had een zielsgenoot gevonden. Ze bladerden door de dikke boeken en lachten om de anekdotes. Terwijl P een slok nam van de door haar geserveerde zoethoutthee, viel het hem op dat de heilige Sebastiaan op de Bellini boven de eettafel net dat beetje helderder leek dan de rest van de voorstelling, waardoor deze in het oog sprong. En dat de met pijlen doorboorde jongeling op de Mategna ineens veel dominanter aanwezig bleek. Het leek alsof de uitdrukking op het gezicht van de heilige Sebastiaan nu nog zwaarder op hem drukt.

De thee smaakte bitter. P besefte dat hij deze nu hij eraan begonnen was helemaal moest opdrinken. Hij werd zich bewust van zijn ademhaling en zijn vingers en voeten begonnen onaangenaam koud aan te voelen. Waar was hij? Zijn gezichtsveld nam af tot het uiteindelijk leek alsof hij maar door slechts een klein gaatje naar buiten kon kijken. Flarden van gesprekken spookten door zijn hoofd. Hij wist niet meer wanneer het was dat hij deze gesprekken gehouden moest hebben. Zijn moeder nam hem mee naar boven waar ze met een zeemleren huid op bed lag. Het stonk er naar spruitjes. Wie was zijn vader? “Zeg het me mamma, zeg het me.”

Zijn moeder zei niets, ze stierf. Het gevoel trok langzaam uit zijn benen weg, en de kamer loste op tot een ijle laag omgeving. In slow-motion zocht P naar houvast, hij viel. Waar was Peggy? Stond ze in de keuken? Zat ze in een hoekje? Snakkend naar adem liet hij zijn aandacht vallen op een oude Indiaanse pijl en boog. P verloor nu alle grip op de realiteit. De schok, waarschijnlijk ten gevolge van al de heilige Sebastianen, sloeg als hamers op zijn geest. Alles draaide en vervaagde. Een harde knal, een klap, het geluid van brekend hout.

Mannen in politie-uniformen stormden de kamer binnen. Het laatste dat P nog horen kon,

" Zo heb jij even geluk gehad. Als we een kwartiertje later gekomen waren was jij waarschijnlijk nummer vijfentwintig geworden."

Voor wie de woorden bedoeld waren wist hij niet. Het zwart was al overal.....

Reactie insturen
Graag eerst...

Inloggen of Registreren
Re: De heilige Sebastiaan
Reactie gegeven door Jandeb - 21:34 09-11-2006 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
haha, een betere raadgever kan ik je niet aanbevelen, jullie komen er wel uit ;-)

Re: De heilige Sebastiaan > Jandeb
Reactie gegeven door Carogna - 21:29 09-11-2006 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
die dubbele geschiedenis is inderdaad heel slordig.


na de Harlekijn verandert het verhaal ook, daar begint inderdaad het einde. Ben zelf ook nog lang niet klaar met dit verhaal.

Ik denk dat kiste wel een mailtje kan verwachten :-)

groet,
Carogna

Re: De heilige Sebastiaan
Reactie gegeven door Jandeb - 21:22 09-11-2006 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
hoi,
ik heb het nog maar n keer gelezen, algemeen gezien zet je knap een typetje neer dat me doet denken aan Jack Nicolson in "as good as It get's', het boeit me tot de scene in de Harlekijn, die is te langdradig en rommelig, verder heb ik de indruk dat je dan naar het einde toe holt, en er kort komaf mee maakt, een verwijt dat ik Dan brown ook maak, maar spanning genoeg.

even een zin eruit lichten die niet vlot loopt voor mij:

Ze zouden het meest zuivere koppel uit de geschiedenis worden, en zo de geschiedenis ingaan.
===>ze zouden als het meest zuivere koppel de geschiedenis ingaan, lijkt me voldoende

ik ga het later nog eens overlezen, voor nu, groetjes! jeannine :)

Re: De heilige Sebastiaan > Kiste
Reactie gegeven door Carogna - 21:09 09-11-2006 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
dat heb ik me nooit gerealiseerd, nee dat besefte ik niet....

zo die vergeet ik nooit meer...
Hoe lomp, hier kom ik zelfs met mijn dyslectie niet onder uit....
in elk geval bedankt Kiste.

Ik zal de tekst nog eens nauwkeurig nakijken, benieuwd naar de andere storende elementen....

groet
Carogna


De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
2006-2024 © Bizway - BTW nr. NL821748014.B01 - KvK 28086287