Franz was eigenlijk nooit van plan geweest zo een mobiel telefoontje aan te schaffen. Het gevoel van ergens aanwezig kunnen zijn zonder teruggefloten te worden beviel hem wel. Maar twee maanden geleden kreeg hij er een van zijn vriendin Amber, voor zijn verjaardag.
‘Voor in geval van nood’ had ze hem gezegd. 
Sindsdien ging er geen moment voorbij zonder de aanwezigheid van de mogelijkheid tot rechtstreekse verbinding met de gehele wereld.

De kerkklokken sloegen twee maal. Franz overdacht zijn situatie en zag, met zijn vingers op de borst tikkend de hoofdingang van zijn vroegere basisschool. Hij kende de hoofdingang. Als kind speelde hij hier op het schoolplein. Nu was het er donker. Les werd er niet meer gegeven. Een vreemde gewaarwording, zo een vertrouwde plek, en toch zo onbekend. Hij vroeg zich af hoe lang geleden het moest zijn geweest dat hij hier voor het laatst was, zeker vijftien jaar, of meer.

Voorzichtig voelde hij aan de deur of deze op slot zat. Dit bleek niet het geval. Integendeel, de deur vloog open bij de minste druk van zijn trillende hand. Met lood in zijn schoenen betrad Franz de oude basisschool. Achter hem viel de voordeur in het slot. De echo ervan was feitelijk het enige aanwezige geluid, maar in gedachte hoorde hij het gelach en geschreeuw van de door de gangen rennende kinderen.

‘Kom naar de doucheruimte waar we meester Vincent op hebben gesloten.’
Nog geen uur geleden ontving hij het vage berichtje van een onbekende afzender, op het lichtgevende schermpje van zijn verjaardagscadeau. De doucheruimte lag achter de gymzaal, eind van de gang links. Wie van zijn vrienden of vroegere vrienden had hem dit geflikt? Het moest wel een grap zijn, een andere reden kon hij niet verzinnen. Het moest iemand zijn die samen met hem in dat laatste jaar heeft gezeten. Iemand die medeplichtig was, die net als hijzelf zich niet bewust was hoe tragisch een voor kinderogen onschuldig grapje kon aflopen. Misschien was het wel een van de vijf gezworenen.

Franz hield zijn adem in, luisterde naar het in de stilte opgeloste geluid van de dichtgevallen deur en liet zijn ogen wennen aan het duister. Hij was verward. Wat deed hij hier? Buiten huilden geile katten. Ze klonken als een baby, een angstige baby. Franz was angstig, zich te zeer bewust van zijn ademhaling. Hij sloot een moment zijn ogen en besloot verder te gaan. Hij wilde zich niet laten kennen, moest naar die doucheruimte, niet wetend van wat hem daar te wachten stond.

Amber lag nu waarschijnlijk nog te slapen. Hij had een briefje voor haar achter gelaten, voor wanneer ze eventueel wakker zou worden. De laatste weken was het gewoon dat hij, als zij al naar bed was gegaan nog even achter de computer bleef hangen, wat schreef en een glaasje dronk. Hij bedacht zich dat hij, als hij zich deze gewoonte niet eigen had gemaakt, nu naast haar warme lichaam had gelegen en haar ontblote borst had gekust. Hij zou het bericht op zijn telefoon pas de volgende morgen gelezen hebben. Maar nu liep hij daar waar de eerste lokalen naderden.

Vanuit de gang kon je door grote glazen ruiten in de lokalen kijken. Franz keek, zag niet wat hij verwachtte te zien en deed en stap dichter naar het glas. Op de banken lagen schriften. Op het bord stonden zinnen en sommen. Pennen, potloden en allerlei schoolse zaken lagen in dat klaslokaal.

De kerkklokken sloegen een maal. Door het lokaal en de buitenruit keek hij naar de kerkklok, halfdrie. Als deze school nog in gebruik was pleegde hij op dit moment inbraak. Toch wist hij zeker dat dit niet het geval kon zijn. Deze school zou, zoals de rest van de buurt, plaats moeten maken voor een dure villawijk. Franz leunde met zijn voorhoofd tegen het glas en wist zich bijna zeker te herinneren dat de ramen, toen hij de school naderde en bijna struikelde over een afgewaaide tak, dichtgetimmerd waren met grote houten platen. Twijfelend aan zijn eigen gezonde verstand hernam hij de tocht richting doucheruimte. Ook de andere lokalen waren ingericht alsof er elk moment een les kon aanvangen.

Achter in de gang, in het halfduister was de ingang van de gymzaal te herkennen. Een beklemmende angst sloeg Franz op de borst. De lucht die hij inademde begon een melkachtige dichtheid te verkrijgen. Het was alsof zijn schoenzolen aan de vloer bleven kleven. Elke spier in zijn lichaam verzette zich tegen het besef dat zich voordeed. Kramp hevig op de bost benam hem het ademen, alsof een leren riem strakgetrokken werd.

De ochtend daarop vonden schoonmakers het stoffelijk overschot van Franz.
De doodsoorzaak?
Niemand heeft het ooit geweten.

Maar zelfs de landelijke kranten berichtten van de uitzonderlijke blik op het gelaat van de dertig jarige
F. van N. uit V.